Geweld hoort nergens thuis

Huiselijk geweld is één van de meest voorkomende geweldsvormen in onze samenleving. Dat betekent niet dat het altijd zichtbaar is. Sanne deelt haar verhaal over leven met emotioneel geweld.

De mentale klappen sluipen er bij Sanne langzaam in. Dat er écht iets goed mis is, dringt jarenlang niet door. Het geweld, dat zich ondertussen dagelijks afspeelde, was normaal geworden. “Dan krijg je weer een bosje bloemen, gaat het even goed en stop je weg wat er is gebeurd. Je weet dat het niet oké is, maar door manipulatie geloof je dat je spoken ziet.”

Het emotionele geweld bijt zich vast in het zijn van Sanne. “Mijn normen en waarden bestonden niet meer. Mijn hersenen werden steeds bonter, blauwer, en ik zei alleen de juiste dingen om ruzie te voorkomen”. Naar de politie stappen dacht ze niet eens aan. “Ik heb geen bewijs. Wat moet ik zeggen: ik ben uitgescholden?”

Tot de juf van een van de kinderen het gezin confronteerde met de situatie. “Kinderen hebben alles door”, vertelt Sanne. Door dit besef opende ze het pad naar hulp. Ook het verslag dat een hulpverlener van haar situatie maakte, confronteerde Sanne met de waarheid: “het verhaal leek niet over mij te gaan. Ik kon mijzelf er niet in vinden, vooral omdat ik alles wat mij is aangedaan heb weggestopt. Uit zelfbescherming. Ik zat in een achtbaan die steeds maar op zijn kop bleef staan”.

Dat wegstoppen en bagatelliseren blijkt ook uit Sannes ervaringen bij de Blijf Groep. De tranen van medecursisten om het geweld dat haar is aangedaan zijn zelfs een verrassing. “Ik had geen idee van de ernst van mijn situatie.”

“Nu kan en durf ik de telefoon op te hangen als de andere kant van de lijn weer begint te schreeuwen”, vertelt Sanne met een glimlach. “Ik besef dat ik hem niet kan veranderen en dat ik alleen maar invloed heb op mezelf.”

Door de kleine dingen voelt Sanne dat het nu beter gaat. Haar advies voor anderen? “Probeer dingen niet normaal te gaan vinden, sta open voor hulpverlening en speel open kaart. Je hoeft er niet alleen voor te staan, want dat sta je niet”. Door de Blijf groep en hulp vanuit de gemeente merkt ze dat er écht uitstekende handen zijn.

Het liefst heeft Sanne dat huiselijk geweld aandacht krijgt onder scholen: “daar waar de ouder zich schaamt of voor de veiligheid informatie achterhoudt, is het kind eerlijk. Het kan een gewelddadige cirkel doorbreken.”

Huiselijk geweld en kindermishandeling roepen verschillende emoties op. Gemeente Dronten gaat staan voor slachtoffers van geweld. Samen met jou. Je kunt iets doen door te praten of advies te vragen. In alle gevallen kun je via 0800-2000 terecht bij Veilig Thuis. Op www.ikvermoedhuiselijkgeweld.nl vind je tips over hoe je huiselijk geweld herkent en in actie kunt komen.

Anna’s jeugd en huwelijk kenmerkten zich door huiselijk geweld

‘Stap eruit, er is altijd een uitweg’

Als jong meisje kreeg ze er altijd flink van langs van haar gewelddadige vader. Eenmaal op eigen benen krijgt ze een relatie én binnen een week de eerste klap. Acht jaar lang gaat ze door een hel, samen met haar kinderen. Totdat hij haar zoon sloeg. Toen ging het licht uit en de relatie ook. De nu 42-jarige Anna*, moeder van drie pubers, doorbrak de cirkel van geweld.

Het ziekenhuis ingeslagen

“Nu pas zie ik de patronen in mijn leven. Geslagen door mijn vader en later door mijn vriend. Natuurlijk voelde ik de pijn wel, maar die liet ik niet toe. De eerste keer dat mijn vriend me sloeg was ik in shock. Natuurlijk had hij spijt. Smeken, huilen, het goed willen maken, je de wereld beloven… precies zoals mijn vader altijd deed. Op het laatst sloeg hij me elke dag, twee keer belandde ik in het ziekenhuis en tijdens een van mijn zwangerschappen trapte hij me zo hard dat ik een miskraam kreeg.”

Van generatie op generatie

“Later hoorde ik dat hij ook zo met de moeder van zijn oudste dochter omging. Jaren later ontdekte ik dat hij ook door zijn vader was mishandeld. Mijn vader zat tot zijn vijftiende in een internaat. Ook al sprak hij daar nooit over, je kunt je er wel een voorstelling bij maken. Ik had te veel begrip en daardoor liet ik het toe. Bang was ik ook, want mijn ex zei altijd dat hij me zou vinden, waar ik ook naartoe zou gaan.”

Vechten voor haar zoon

De datum 23 mei 2014 staat in haar geheugen gegrift. “Die dag vertrok ik met mijn kinderen. Ik was opgelucht en ook wel in paniek, want dit kende ik, acht jaar lang. De drukke stad verruilde ik voor Biddinghuizen. Hier kwam ik tot rust en had ik alle ruimte om mijn trauma’s te verwerken.”

Trauma’s verwerken

“Praten was nooit het probleem, alleen vertelde ik altijd een verhaal en niet dat van míj́. Alsof ik over iemand anders had. Totdat ik alles opnieuw beleefde met EMDR. Wat een hel! Alle opgekropte pijn en verdriet van dertig jaar kwam eruit. Mijn zoon, die acht jaar van zijn leven opgroeide in geweld, is nu ook op het punt gekomen dat hij in therapie wil. Ik ben zó trots: ook hij doorbreekt de cirkel van geweld. Hij wordt later zeker weten een goede partner en vader.”

Te lang in de overlevingsmodus

“Door die jarenlange mishandelingen heb ik nu fibromyalgie: chronische pijn in mijn spieren en bindweefsel. Ik heb te lang in de overlevingsmodus gezeten. “Ik moet door”, ik hoor het mezelf nóg zeggen. Nog steeds ga ik door; ik wil in Suriname iets opzetten voor vrouwen die te maken hebben (gehad) met geweld. Omdat ik weet door wat voor hel je gaat en hoe moeilijk het is om weg te gaan. Eén ding weet ik zeker: hij verandert nooit.  Stap eruit. Er is altijd een uitweg.”

*Anna is een gefingeerde naam.